Obrona postaci i strategia są odwiecznym ulubieńcem studentów psychoterapii. Jest to zarówno przedmiot dostępny, jak i niemal nieprzenikniony, fascynujący i indywidualistyczny, z typologią zapewniającą nieskończone unikalne kombinacje obrony przed życiem. Ta rozmowa, którą ja (R) przeprowadziłem ze studentem (Q), stanowi ważne wprowadzenie do tematu.
P: Co masz na myśli mówiąc „bronić się przed życiem”?
R: Reagujemy na wczesne doświadczenia w dzieciństwie, dzieciństwie i wieku dojrzewania, które są nie do zniesienia lub traumatyczne, lub jedno i drugie. Mogą być przytłaczające, upokarzające, haniebne lub sprzeczne. Nie zapominaj, że jednym z głównych zadań wczesnego życia jest zrozumienie wydarzeń, ludzi i doświadczeń. Musimy wcześnie zrozumieć, co dzieje się w naszym wszechświecie, a ta forma lub struktura, którą narzucamy doświadczeniu, zmienia się w osobisty światopogląd w czasie i na etapach rozwoju.
P: Ale to dobrze, prawda?
R: Jest to konieczne. Doświadczamy tego rozsądnego światopoglądu jako trzymania się siebie i naszego wszechświata w formie projektu, struktury, w której możemy żyć i funkcjonować w czasie. Ale jeśli przeprowadzimy wywiad z wewnętrznie myślącymi osobami, zobaczymy, że przyjęty przez nas światopogląd dotyczy mniej rzeczywistości niż mechanizmu radzenia sobie, mniej głębokiej prawdy i bardziej reaktywnej strategii.
P: Ale czy to działa?
R: Udało się, ale wtedy strategia bardzo często zwraca się przeciwko nam, ograniczając nasze istnienie, nasze doświadczenie życiowe, nasze poczucie potencjału, kim jesteśmy i jak wiele możemy mieć, a także naszą zdolność do spełnienia i satysfakcji w życiu ogranicza nas od podświadomego sabotowania wszelkich możliwych pozytywnych starań. Gniew, który nas zbawił, staje się prześladującym nas diabłem, wyzwoliciel nas od nieznośnych doświadczeń staje się naszym najtrudniejszym, obelżywym strażnikiem więziennym.
P: Czy istnieją różne rodzaje strategii obronnych, system do niedoceniania siebie i jak nieświadomie ograniczamy siebie i nasze życie?
R: Teoria typologii postaci w zachodniej psychologii rozpoczęła się od Freuda i rozwinęła się znacznie dzięki obserwacjom i pomysłom psychologów takich jak Fromm, Klein, Jung, a zwłaszcza Reich, których książka Analiza postaci jest wczesną klasyką i punktem odniesienia dla późniejszych osiągnięć. Następnie znaczący wkład w tym obszarze mieli terapeuci Lowen i Pierrakos, Ron Kurtz i Hakomi Stanley Keleman i David Boadella.
P: Biorąc pod uwagę złożoność tematu, czy możesz dać jasny przegląd?
R: Istnieją różne systemy, na które patrzysz na typologię, ale ogólne podsumowanie byłoby coś takiego.
Po pierwsze mamy typ schizoidalny. Ta aktywność lub orientacja życiowa u osoby jest reakcją na doświadczenie bycia niepożądanym i poprzedza wszelkie doświadczenia z dzieciństwa, które pochodzą z macicy. Opiera się na poczuciu, że nie jest się pożądanym, a następnie nie jest mile widziany, a także, że tak naprawdę nie pasują do innych ludzi, grup społecznych lub samego życia. Schizoid czuje się samotnie najlepiej i nie jest w stanie w najprawdziwszym tego słowa znaczeniu. Będzie miał tendencję do wycofywania się z zewnętrznych trudności związanych z wydarzeniami życiowymi, a zwłaszcza związkami. Schizoid myśli, rozważa, analizuje i teoretyzuje oraz czuje się najlepiej w rozcieńczonych, wyższych warstwach analizy i procesach umysłowych, na które nie ma wpływu zaangażowanie emocjonalne i interpersonalne.
Drugi to typ ustny. Strategia ta ewoluuje od niedostatku, a czasami przytłaczającej powodzi żywności w postaci odżywiania, wygody i zaangażowania w dzieciństwo. Jeśli potrzeby dziecka nie zostaną dokładnie i dokładnie rozważone, dziecko dorasta i oczekuje od dziecka odpowiedniego leczenia. Osobowość ustna oczekuje opieki, jest zawiedziona lub odrzucona i nie może się o siebie troszczyć. Istnieje inna wersja tej obrony postaci, w której zakłada się przeciwny lub odpowiadający jej brak równowagi, tj. H. Nie potrzebuję cię; Mogę zrobić wszystko bez pomocy.
Po trzecie, w psychopatycznej postaci chodzi o władzę. „Władza nad” jest rzeczywistością, prawdziwym doświadczeniem dla psychopaty, a on lub ona stosuje rodzaj leczenia, jakiego doświadczył w dzieciństwie (w wieku około 3 lat) w stosunku do innych. W związku nigdy nie ma równej, wzajemnej bliskości psychopaty, tylko przytłaczająca wola. Dominacja i wola władzy są ważne dla psychopaty. Traktowane nieludzko, zwykle przez matkę, manipulacja, uwodzenie, zmiana emocjonalna i poczucie bycia czymś wyjątkowym, to wszystkie sztuczki, które prowadzą do pierwotnego stwierdzenia psychopaty: nigdy więcej nie pozwolę sobie poczuć się bezbronnym.
Czwarty to masochista. Formowanie się obrazu masochisty opóźniło się i nie dopełniło się w dzieciństwie. Leczenie, które tworzy masochistę, polega na zapobieganiu tworzeniu granic, odmawianiu prawa do życia emocjonalnego lub praw w ogóle bez możliwości odmowy (ponieważ dziecko odmawia lub walczy z rodzicami) itp ..). Dorosli masochiści zwykle czują się winni, odpowiedzialni i winni i prowokują karę innych, aby uwolnić się od ukrytego, zakazanego gniewu i wściekłości.
W końcu sztywny charakter to pracowity, często pracoholik, który unika czasu dla siebie, swoich relacji i wszelkich działań, które nie angażują ich w odwrócenie uwagi od „robienia”. Głęboko w środku zapisali oświadczenie: Moje uczucia nie są ważne. Zwykle rodzicielska seksualność sztywnej postaci w dzieciństwie była odrzucana lub zawstydzana przez jednego lub drugiego rodzica. Seksualnie staje się wyzwaniem dla dorosłych, aby połączyć seks z uczuciami i kochać się z emocjami. Jego rzekomym zadaniem, które sam siebie pokonuje, jest okazanie sympatii. Ale nigdy nie odniosą sukcesu, ponieważ wszystko, co robią, nie będzie warte; głęboko w sobie chcą być kochani za siebie.
P: Ale w jaki sposób każdy z tych typów postaci stosuje strategię, która „chroni je przed życiem”? I dlaczego powinniśmy to wybrać zamiast angażować się w życie, żyć w pełni i dobrze się bawić?
R: Indywidualna ekspresja, mieszanka i rozwarstwienie typów postaci są oczywiście unikalne i indywidualne. Nie chodzi o to, by traktować to jak popularną astrologię i powiedzieć: „Jestem sztywny”, ponieważ niektórzy ludzie identyfikują się ze swoim astrologicznym znakiem słońca. Jednak uogólnienie obrona schizoidu koncentruje się na przewodniej zasadzie: muszę pozostać izolowany; Jestem pewien, że kiedy jej nie potrzebuję. Oświadczenie postaci ustnej brzmiałoby mniej więcej tak: Robisz to dla mnie, ponieważ nie mogę tego zrobić dla siebie. Mantra psychopaty brzmi: muszę zachować kontrolę, pozostać niezależnym i nigdy nie mieć bliskich związków. Masochista jest taki: nigdy nie mogę być wolny i zapłacę za intymność przez uległość. W końcu naczelną zasadą wpatrywania się jest: mogę być wolny tylko wtedy, gdy nie chcę, więc muszę mieć zamknięte serce.
[ff id="6"]
